What needs to be known

Ik bevind me in een vreemde situatie.

Mijn kantoor is retreatruimte geworden, deze dagen. Een ruimte die ik deel met de Sanghagenoten. Afgesloten van de rest van het huis. Geen katten, hond of Geliefde die mij storen. Zo dacht ik.

Buiten is het prachtig weer, het mooie namiddagse licht valt door de luxaflexen gefilterd naar binnen. Mijn praktijkdeur komt net iets onder het straatniveau uit. Stromen mensen lopen langs, blij met een uitje in de zon. Ik zie hun benen voorbij gaan. Dikwijls met kinderwagens daarvoor uit rollend. Amsterdam herademt en wil eruit. Massaal. En we wonen in een leuke buurt.

Midden in een meditatie zonder ‘ object’, waarin alles vrijelijk kan zijn en ervaren worden, besluiten mijn buren een straatfeestje te geven. Voor mijn deur, daar is de stoep wat breder. Babies worden in zitjes gehesen, peuters rennen rond, hapjes worden aangevoerd, de flessen witte wijn ontkurkt. Er wordt gelachen, er wordt getroost en gevoerd. Ik zit er midden in, althans.. Ik, wat is dat? Mijn geest, die we voor t gemak ‘ik’ zullen noemen, ziet het allemaal aan, gedachtes en emoties komen langs en verdwijnen weer. Maar in de pauze overkomt me een gevoel van: ‘maar waar moet ik dan heen? ‘. ‘Thuis’ is er bezoek, op de stoep een feestje. “En ik dan”, zegt mijn geest. Als we later spreken over Alaya, het ‘storehouse’ bewustzijn, waarin alle oude patronen huizen, weet ik het weer. Oh ja: “en ik dan”?

Geef een reactie